O Irenie

Owa twarz słodka sieć wiła

Sercu mojemu przyjemną,

Ta piękna, rzekłem, ta miła

Niechaj panuje nade mną!

Dała mi różę z uśmiechem

Nad mej czułości zapałem;

Wdzięczny dar biorąc z pośpiechem,

Jeńcem Ireny zostałem.

Któż serce pozna kobiece?

Łagodną wtedy się zdała.

Ona dziś gorsza nad lwicę:

Dzika, okrutna, zuchwała.