Ballada, jaką Villon obdarzył szlachetnie urodzonego młodego żonkosia, iżby ją swojej małżonce przekazać raczył

Niby o świcie głuszce tokujące,

A żądzy pełne, jak to w ich zwyczaju,

Pieszczoty sobie nie skąpiąc gorącej,

Gdy się skrzydłami chciwie obłapiają,

Niechże my wzajem, pani moja miła,

Miłosnych igrów zażyjem dowoli,

By nas radosna chuć w jedno spoiła,

Gwoli gorącej krwi, miłości gwoli.

Ja władzy twojej powolnym się stanę,

Po śmierć, co kiedyś do drzwi zakołacze,

Honorem tyżeś mi, na każdą ranę

Balsamem, kiedy śród zgryzoty płaczę.

Rzecze mi rozum, a będę go słuchał

Ochotnie, iżbym nie szczędził mozołu,

Służąc ci wiernie wszystką mocą ducha,

A więc nasz żywot trza nam wieść pospołu.

Kiedy nań plagi spadną i katusze,

Kiedy boleścią srogą rozgorzeje,

Wzrok twój w szczęśliwą przemieni mą duszę,

Jak wiatr, co każdą czarną mgłę rozwieje.

A więc nie stracę ziarna, zasianego

W twą glebę, dana mi od Boga ona,

Owoc wyrośnie na niej dnia pewnego,

Pospólność tedy nasza nam sądzona!

Przesłanie

Posłysz, księżniczko zacna, co ci gadam,

Serce me tobie w niewolę oddaję,

I w twej skłonności ufność mą pokładam,

Trza nam więc przecie miłować się wzajem!