Tu wam opowiem pani mojej wdzięki

Tu wam opowiem pani mojej wdzięki:

Lilją się bieli, a różą się płoni,

Jest porównana do gwiazdy jutrzenki;

Wszystko, co piękne, jest podobne do niej.

Do kwiatu z barwą różową i złotą,

Do mieniącej się, przezroczystej fali;

Podobna srebru i drogim klejnotom,

Sama się miłość przez nią doskonali.

Stąpa po drodze taka umilona:

Tego pozdrowi, a w tym dumę zniży;

Człek obcej wiary przez nią się nawróci,

Zły człowiek z lęku do niej się nie zbliży,

Jeszcze te nosi niebiańskie znamiona,

Że kto ją widział, nie zazna złej chuci.

Przełożył
Edward Porębowicz