Miłość

Miłość wynalazł człowiek nieszczęśliwy,

Dręczony smutkiem dziedzicznym Kaina,

Którego cieszyć nie mogła rodzina.

Nie mógł do nieba trafić duch burzliwy,

Lecz piękne oko spotkał — w nim, o dziwy!

Iskra współczucia wzniecać się zaczyna;

I sam, gdy patrzy, smutku zapomina,

Prawie niewinny i prawie szczęśliwy.

Czemuż, gdy goić poczęły się rany,

Swą tajemnicę powierzył poecie,

Który ją zaraz wygadał w sonecie?

I przyszły płochej ciekawości plany:

Udana czułość i smutek udany,

I tak się miłość rozeszła po świecie.