Kimże ja jestem, że chodzę

Kimże ja jestem, że chodzę

wśród tak szlachetnych myśli,

powiedz, bo proch twych progów

koroną jest mojej głowy.

Zwodnico, powiedz, kto cię

nauczył tak igrać z brańcami?

Bo nigdy tego nie powiem

o żadnej z twych przeciwniczek.

Nie żałuj mi swoich wskazówek

na drogę, o święty ptaku,

bo cel mój ode mnie daleko,

a jam niewprawny w podróży.

Podmuchu poranka łagodny,

przekaż moje ukłony,

powiedz: Wspomnij mnie chociaż

w czas mojej modlitwy porannej.

Szczęśliwy to dzień, gdy juki

zabierać będę z tej karczmy,

i będą mnie przyjaciele

pytać o cel mojej drogi.

Hafizie, jeśli zapragniesz

klejnotu pojednania,

warto wypłakać morze,

aby się w nim zanurzyć.

Wysokie są stopnie poezji,

wiodą do władzy nad światem,

powiedz, by mi król morza

usta perłami napełnił.

Przełożył
Władysław Dulęba