Podmuchu ranka szczęśliwy

Podmuchu ranka szczęśliwy,

z posłaniem, które znasz,

przejdź się tamtą uliczką

w chwili, którą znasz.

Tyś posłem listów sekretnych,

wiesz, co to serce spragnione;

nie rozkaz mój spełnij, lecz prośbę

pokorną, którą znasz.

Powiedz jej, że od zmysłów

już odchodzę; na Boga!

w rubinie, co leczy duszę,

niech złoży mi dar, który znasz.

Tak napisałem te słowa,

żeby ich obcy nie pojął,

lecz ty je odczytaj łaskawie

na sposób, który znasz.

Widzę twój miecz nade mną:

Pragnienie w nim widzę i wodę;

bierzesz mnie w jeństwo, więc zabij

mnie w sposób, który znasz.

Jakżeż mi zrzec się nadziei

na twój pas złotolity,

skoro w nim tak drogocenny

ukryty skarb, który znasz?

Za jedno w tej rzeczy, Hafizie,

język turecki, arabski —

głoś opowieści miłosne

w tej mowie, którą znasz.

Przełożył
Władysław Dulęba