Turczynka cudowna jak peri

Turczynka cudowna jak peri,

która odeszła mnie wczoraj,

cóż to mi za złe miała,

że tak mi złem odpłaciła?

Odkąd zniknęły mi z oczu

te oczy, co świat mój widziały,

nikogo nie ma na świecie,

kto wejrzałby w moje sprawy.

Nie przeszedł wczoraj na świecę

płomień mojego serca,

dym, który gryzie me wnętrze,

przeszedł do mojej głowy.

Tu, z dala od twojej twarzy

z oczu moich raz po raz

płynęły powodzie łez

po przejściu burzy nieszczęścia.

Upadłem z nóg, bez siły,

trawiony udręką rozłąki —

pozostać mi już w tej boleści,

gdy każdy lek jest zawodny.

Mówiło serce: Możesz

jeszcze ją zjednać błaganiem.

Wiek cały — mówię — spędzam

już tylko na błaganiu.

Po cóż mi szata pielgrzymia,

gdy Mekka nie z tamtej jest strony,

po co wytężać siły,

gdy Marwa straciła swe blaski.

Powiedział lekarz ze smutkiem,

kiedy zobaczył mnie wczoraj:

Niestety, boleści twojej

nie widzę w księdze mych leków.

O przyjdź, ukochana, pospiesz

zapytać o losy Hafiza,

zanim usłyszysz odpowiedź,

że odszedł do domu nicości.

Przełożył
Władysław Dulęba