Wietrze poranny, powiedz

Wietrze poranny, powiedz,

gdzie jest schronienie kochanej,

gdzie dom owego księżyca,

co tak mnie zwodzi miłością?

Ciemna jest noc, a przede mną

droga przez puszczę straszliwa;

gdzież tu ognie synajskie,

gdzie rozkosz obietnic dla oczu?

Każdy, kto na ten świat przyszedł,

zdąża ku swoim ruinom;

powiedzcie mi w ruinach,

gdzie tu jest jakiś trzeźwy!

Ten jest człowiekiem szczęśliwym,

kto zna się na znakach miłości;

wiele jest znaków tajemnych,

lecz gdzie jest kochana, co skinie?

Każdy koniuszek mych włosów

ma z tobą spraw tysiące;

ale gdzie my jesteśmy,

gdzie nasz oskarżyciel daremny?

Zapytajcie jej włosów,

splecionych w gęste warkocze,

gdzie w obłędną niewolę

popadło stroskane serce.

Oszalał rozum stateczny —

gdzie ten łańcuch piżmowy?

Ukryło się serce w kącie —

gdzie jest brew rozgniewana?

Saki, muzyka, wino,

wszystko to dobre, ale

gdzież radość bez mojej kochanej,

gdzie jest moja kochana?

Hafizie, od wichrów jesiennych

nie cierp na łące świata —

zapytaj myśli rozsądnej,

gdzie znaleźć różę bez cierni.

Przełożył
Władysław Dulęba