O wyzbyciu się wstydu

On

O miłości swej krzyczy bezkarnie kochanek

Tylko gdy jest na kolcach niesiony,

A zaś ciało i dusza kompletnie znękane

Nie są zdolne do innej obrony.

Byłem mężny i dufny, nadmiernie wyniosły,

Choć mi było potrzeba tak mało.

Potem tratwę wichury daleko zaniosły,

A z mej dumy niewiele zostało.

Ta odziana w blask złotych bransolet dziewczyna

Dzisiaj mnie na madalu uwięzi.

Mimo nocy i deszczu, co z nieba zacina,

Biegnę dosiąść rumaka z gałęzi.

Bo niewiasta nie może okazać swej męki,

Choćby nią sto orkanów miotało...

Ona

O najdroższy! Jak wielkie są moje udręki!

Jakżeż pragnę ujawnić rzecz całą!

Wmawiam w siebie: nie zgłębił nikt mojej niesławy,

Nie wie, jak mnie namiętność pochłania.

Gdy zrozumie — powita rechotem plugawym,

Jeśli obca mu wzniosłość kochania.

Przełożył
Bohdan Gębarski