Do Rozety

Nadchodzi widok smutnej jesieni,

Liście pożółkło na drzewie,

Mojej Rozety nic nie odmieni,

Zawsze zacięta w swym gniewie.

Wnosiłem sobie — wiosna wesoła,

Co wskrzesza całą naturę,

I jej też serce zmiękczyć podoła...

Lecz zawsze równie ponure!

Próżne me jęki, próżne wzdychanie,

Darmo się nurzam w rozpaczy,

A nuż się wtedy gniewać przestanie,

Gdy smutną zimę zobaczy.

Ach i stąd próżne wnoszą nadzieje,

Już za nic moje kochanie;

I to zapewne jej nie zachwieje,

Bo zawsze piękna zostanie.

Rozeto, patrzaj na te odmiany,

Cała natura niestała,

Twój tylko umysł nieubłagany.

Będziesz się jeszcze gniewała?