Kochanie

Jako kiedy przy gmachu słoneczne promienie

Wdzierają się przez ściany między czarne cienie,

Wiją się proszki drobne, dzieci je zławiają

Do garści dla korzyści, aż wiatr w zysku mają

Tak promień, pani, twego ozdobnego lica

Wkradł się w serce, chciwego wpuściła źrenica

A sen, dzieciom podobny, już temu nieblisko,

Stroi ze mną tęskliwym dziecinne igrzysko:

[Śniłem], miła, że cię mam, aż mię ktoś obudzi —

Sen z oczu, a ty z łoża; sen mię, zdrajca, łudzi!

Nie rań mi więcej serca, bo to w twojej ręce

Wyjawić ten miły sen, dać pociechę męce.