Piosenka mielnika

Szumi woda pod topolą,

Czas by wziąść się do mielenia,

Lecz stęsknione jej spojrzenia

Nad jej chatką błądzi oko.

Może wyjdzie, chustką wionie,

Pocałunek przeszle ręką

I popatrzy ku tej stronie,

I przynęci mnie piosenką.

O, niedobra! nie wychodzi,

Jak ta woda czas upływa,

Jak czas woda z kół uchodzi;

Ja nie biorę się do miewa.

Bo stęsknione jej spojrzenia

Nad jej chatką błądzi oko,

Szumią w piersi mej westchnienia

Jak ta woda pod topolą.

Zawoźnicy jadą, jadą,

Wiozą sukno na folusze

I ze zbożem worki kładą;

Już do pracy brać się muszę.

Ale serce rozkochane

O niej marzy, nie o zysku;

I drżą ręce załamane,

Zleniwione w jej uścisku.

Lecz ot, wyszła — białą ręką

Powionęła ponad głową

I przynęca mię piosenką

Jakąś cudną, jakąś nową...

Darmo zboże mleć się biorą,

Darmo puszczać chcą folusze.

Bądźcie zdrowi! inną porą!

Ja do lubej spieszyć muszę!