Maria

Teraz nam się przydadzą, Mario uciszona,

wszystkie lata na ziemi. Ze ścian groty patrzą

okiem paleolitu schwytane zwierzęta,

które starą tęsknotą opętany człowiek

narysował w kolorach krwi, ziemi i sadzy.

I, jak pierwsi mieszkańcy, żyjemy tu nadzy.

Teraz możemy przenieść zdobycze polowań

z płochliwego papieru na arkusze skały,

bo już mnie twoja nagość nie potrafi zranić,

ani ty pod nagością moją nie zapłaczesz.

Wykochamy, złożeni w mocny pocałunek

ten krwią, sadzą i ziemią mazany rysunek.

Tak powstaną na ścianach zasypanej groty

proste linie ataków i krzywe pieszczoty,

trzepotliwe powieki zakrzepną w półkola,

a źrenice pod nimi w nieme czarne plamy.

Kiedyś, w otwartą grotę, dzień jasny zaświeci

i wtedy nowi ludzie ujrzą nasze dzieci.