Posiniały chude stopy marca

Posiniały chude stopy marca,

woda w żyłach, złamany goleń...

ci dwaj znowu usiedli do warcab,

otworzyli czarne parasole:

o dziurawe czajniki,

o nie czytane listy,

o spotkanie nikogo z nikim,

o talent bez artysty.

Jeszcze dzień — bez tamtej ulicy,

jedna noc — pomylona busola,

a przysiądę się do szachownicy

— mowa będzie o trzech parasolach.

Lubisz marzec? Zdejm marzec z krzyża.

Takie proste, że aż nie do wiary.

Dasz mi dłoń — pojedziemy do Paryża.

Dasz mi usta — machnę ręką na Paryż!