Sto daktyli za ciebie

Kiedy jesteś, kiedy idziesz obok,

kiedy czuję twoje szczupłe biodro,

to właściwie nie można cię kochać,

bo jest tylko przezroczyście i modro.

Można pójść do rzeźnika po mięso

albo kupić złotą orchideę,

albo czytać kinowe afisze

— a to tylko maj z rynien się leje.

Można śmiać się do autobusu,

że spóźniony i taki pełny

— a to tylko ruch twego ramienia

pod rozgrzaniem szafirowej wełny.

Albo znowu, gdy wiatr mamy w plecy,

można biegać po papierosy

— a to tylko kolibry na twarzy

i deszcz światła i twoje włosy.

Próbowałem nocnym Londynem

w rozhuśtanej Trattoria Toscana

— byłaś winem w ciemnej butelce,

warkoczami cebuli na ścianach.

Ciepłym pluszem, pułapką cienia

próbowałem w kinie cię dopaść

— byłaś ekran i dym papierosów,

i Chicago, i Europa.

Próbowałem mokrym porankiem,

co przez palce jak wąż ucieka

— rozsypałaś się po ulicach

butelkami majowego mleka.

Próbowałem i dałem spokój

i ta sprawa już poszła do sądu,

i kazali mi za ciebie zapłacić

sto daktyli i dziesięć wielbłądów.

Zapłaciłem, z punktu, bez targu,

jeszcze pawia dodałem oszustom

i wyjąłem cię z lustra w sypialni,

delikatnie, by nie zbiło się lustro.

I cóż z tego? — kiedy idziesz obok,

kiedy czuję twoje szczupłe biodro,

to właściwie nie można cię kochać,

bo jest tylko przezroczyście i modro.