Daj rękę!

Daj rękę! Przyłóż tutaj. Oto bije serce.

Źródło mojego życia i mego myślenia,

Fontanna nakręcona złą sprężyną — śmiercią,

Która swoich zegarów przenigdy nie zmienia.

Ustawiczne upadków moich popychadło,

I szparkich wzlotów w górę stukające śmigło,

Rozpoczęło swój żywot rumiane, lecz zbladło.

Kiedyś kochało bardzo. Potem długo stygło.