Gorączka

Wyciągnąłem dłonie,

Kulę szklaną gonię ...

Wstrzymaj się, przystań,

Szklany grobie, trumno kulista!

W twoim wnętrzu, w centrum szklanych kół,

Uwięziona moja miła głową w dół...

Odebrało mi rozum szklane wnętrze,

Nierozumny kulę gonię, tak się męczę,

Za tą kulą snuć się muszę krok w krok,

Już pół roku, jeszcze może długi rok.

Z trumny szklistej, kulistej — półżywa,

Ręce łamie, wyciąga — przyzywa,

Wzrokiem błędnym zaklina mnie: — Coś zrób,

By nie toczył się już ze mną szklany grób ...

Patrzę w kule — a ty w kuli głową wzwyż,

Gonię kulę — a ty głową w dół...

Już nie mogę, moja miła, brak mi tchu,

Bolą oczy od tortury szklanych kół...

Ona z dołu głową w górę leci znów,

Zamieniona, obrócona cała w RUCH ...