Klinga

drzemała we mnie

rozbłysnęła gdy tamten człowiek

przejechany przez tramwaj

leżał wśród tłumu na trenie krwi

jeszcze bardziej przybliżyła się

gdy smakowałem życie

rozpatrując w skupieniu

cień i światło

— teraz rani powietrze

zimna

lekko oparta o moją szyję

od strony tętnicy

zmusza mnie do myślenia o przemijaniu

— wiatr ją śpiewa niespokojnie

w miarę upływu czasu

nasyca się złożoną wibracją

tężeje — rośnie

błyska nagą stalą

— wyraźnie chce napoić się krwią