Wzrost miłości

Miłość moja tak czystą już mi się nie zdawa,

Jakem ją widział wprzódy,

Skoro umie, jak trawa,

Przetrwać zmienność pór roku i mijania trudy;

Całą zimę snadź łgałem, swą mękę miłosną

Zwąc największą — boć przecież zwiększyła się wiosną.

Lecz jeśli miłość, lek ów, co leczy bez końca

Ból większym bólem, nie jest kwintesencją, którą

Alchemik destyluje, lecz raczej miksturą

Utartą z cierpień duszy i z rześkości Słońca —

Jeśli tak, miłość nie jest to abstrakt, jak mniema

Ten, kto innej kochanki oprócz Muzy nie ma,

Lecz, jak wszystko, z pierwiastków się składa i skłania

Czasem do kontemplacji, czasem do działania.

A jednak miłość nie jest większa dzięki wiośnie,

Lecz wyraźniejsza raczej;

Tak jak gwiazda nie rośnie

Dzięki Słońcu, lecz błyszczy coraz to inaczej.

Rozkwitają na wiosnę czułe uniesienia

Jak pąk z przebudzonego miłości korzenia.

I jeśli, tak jak kręgi tworzą się na wodzie

Z kręgu jednego, miłość urasta i wzbiera —

Na jedno niebo składa się każda jej sfera,

Bo wszystkie mają swoje centrum w twej urodzie.

Każda wiosna to żarów miłosnych przydatek,

Lecz — jak książę, co nowy nakłada podatek

W czas wojny, zaś po wojnie już go nie umorzy —

Zima nie cofnie tego, co wiosna przysporzy.

Przełożył
Stanisław Barańczak