Miłość

Oto jest ziemia moja, oto niebo moje,

Oto dni, co minęły, i dni, które miną,

Z gwiazdami twoich imion pośród świata stoję,

Niosę je, jak me szczęście i jak niepokoje, —

Imiona twe pachnące i słodkie, jak wino.

Oto jest wiedza wszystka, która mi wiadoma,

Cała prawda z mądrości dobyta wszelakiej, —

Powoli ją do góry podnoszę rękoma

Tej ziemi, co zaległa mi świat nieruchoma,

Temu niebu, co w jasne rozbłysło się znaki.

Naprzeciw ciebie idę, święto zwiastowane,

Które mi płoniesz groźnie w przestrzeni milczącej,

Wszelkie szczęście mam w sercu otwarte, jak ranę,

Usta mi ją zadały, usta ukochane,

Otwierając w nim miłość, zakon wojujący.