Joanna

Joanna wchodzi na stos

znowu jest mężczyzną

i prowadzi za sobą

oczy tłumu

jej serce już dawno

wniebowstąpiło

a włosy wybiegły

naprzeciw Bogu

Joanna składa

dziecinne rcęce

i skrzydła podbite żelazem

rozgrzanym do białości

przywiera

rozpalonym policzkiem

do uciekającego życia

czuje chłód wzdłuż kręgosłupa

Joanna wie jak płonąć