Elegia nad grobem

Biada, muszęż więc widzieć, jak noc wiekuista

Przesłania oczu najpiękniejszych dwoje,

Jak gasi ową światłość, co promienie swoje

Słała, tak jasna i tak czysta,

Że zdało się, iż żar ich i blask nam odsłania

Miłości treść i Poznania?

O, jeśli już przestały cię radować chwile

Spędzane z nami na tej ziemskiej scenie,

Jeśli wolałaś niebios bezkresne przestrzenie,

Zechciej powiedzieć nam choć tyle:

Gdzie to, co dziś jest garstką popiołu zszarzałą,

Piękność swą dawną podziało?

Czy słońce się odmładza blaskiem twej urody,

Morze od włosów twych pożycza fale?

Czy błękit z twoich oczu spija poufale

Głębina nieba i toń wody?

Czy, odkąd zmarłaś, oddech twój z jego słodyczą

Pachnące kwiaty dziedziczą?

Bo gdyby tak nie było — czyż słońca krąg złoty

Nie spałby raczej za ustronną chmurą?

Czyż niebo, przesycone szarością ponurą,

Łez by nie lało ze zgryzoty?

Czyż każdy z owych kwiatów, kiełkujących w glebie,

Nie byłby chwastem bez ciebie?

Lecz skoro wszystko wokół zdobniejsze się stawa,

Nie dziw, że świat cię nie żegna lamentem:

Byłby się minął ze swym powołaniem świętem,

Złamał właściwe sobie prawa,

Gdyby nie drugie życie, z pięknościami twemi

Niebu nadane i ziemi.

Powiedz więc, nam, łaknącym wyrocznego słowa,

Tym, którzy oto nad twym grobem stoją:

Powiedz nam, co się stało dziś z pięknością twoją,

W co się przemieni, w czym zachowa:

Powiedz, choć nam nie sprawisz ulgi, ani wcale

Nie skończą się nasze żale.

Przełożył
Stanisław Barańczak