Patrzę na ciebie

Patrzę na ciebie, jak w żywy cud,

Jak na różany słońca wschód,

I serce moje pyta,

Czyś ty zrodzona z morskich pian,

Z szumiących słonych wód

Jak Afrodyta?!

Rodził się szumny pszeniczny łan

I srebrna fala żyta;

Z zielonych miedz i kłośnych zbóż,

jak gdyby z toni spienionych mórz

Uroda twa wykwita.

I stoisz siostra tych polnych róż,

Poranną rosą zmyta

I cała w blasku wschodzących zórz

Jak Afrodyta.