Psałterz rogaliński

Dęby i dęby, i płowy bóg

w dąbrowie, co krzesze

piorun księgi w zwęglonej

koronie drzewa. Nie dęby

lecz niespokojne myśli

zaprzątają mi dębowy umysł.

Z lękiem, który wypełnia

ciemnym próchnem słów

pień mózgu i betonuje serce,

rozmawiam milczącymi wargami

z moją doroślejącą córką Arniką,

którą zawładnął już

przedwieczny księżyc.

Dębie rogaliński, spraw,

niech pokocha lepszego

człowieka niż ja...

Poznań, 22.04.1997