Spieszyć się, miła, godzi

Spieszyć się, miła, godzi,

Gdy na to czas,

A zwłoka równie szkodzi

Każdemu z nas.

Szlachetny blask swój straci

Uroda twa,

Wszystko, w cośmy bogaci,

Niedługo trwa.

Twarz zblednie, na warkoczach

Osiędzie szadź,

Zastygnie płomień w oczach

W lodową gładź.

Ust koralowych dwoje

Oszpeci wiek

I zniszczy ręce twoje

Białe jak śnieg.

Więc cieszmy się, gdy wabi

Młodości kwiat,

Nim czucia w nas osłabi

Ucieczka lat.

Gdy siebie kochasz prawie,

Kochaj i mnie.

Daj to, bez czego trawię

Na darmo dnie.

Przełożył
Jerzy Litwiniuk