La bella donna della mia mente

Płomienny żar me członki trawi,

Me stopy ciężki mozół rani,

Śpiew na mych ustach się nie zjawi,

Wciąż tylko wzywam mojej Pani.

Śpiewaj, skowronku, o mej drogiej

I ty, czeczotko, coraz słodziej

Wypełniaj pieśnią krasne głogi,

Moja jedyna tędy chodzi.

Dla jej uroków nie ma słowa,

Ponad miar serce jej zachwyca,

Zali tak piękna jest królowa

Lub fala w mgławych mżach księżyca?

We włosy liście mirtu wplata —

Zielone mirty w złocie włosów!

Lśni-ż taki cud na schyłku lata

W zieleni traw, śród żółtych kłosów?

Jej warga drobna, co się nurza

Raczej w całunkach, niźli snadnie

Krzyczy z boleści, drży jak róża,

Gdy na nią deszcz wieczorny padnie.

Szyja mej lubej tak się bieli,

Jak w słońcu kwiat koniczyn słodki;

Mniej dźwięczny bije czar z gardzieli

Tej rozśpiewanej w krzach czeczotki.

Usta — granatu dwie połowy,

Co odsłoniły pestek białość;

Żar lic jej sino-purpurowy,

Jak brzoskwiń wonna jest dojrzałość.

O, bliźnie ręce! Jasne ciało,

Na ból stworzone i kochanie!

Kwiecie samotne, co zostało,

By deszcz w nie bił na smutnym łanie.

Przełożył
Jan Kasprowicz