Do Marii II

Mario, wstawaj! Zbudź się z gnuśnego uśpienia.

Oto ku niebu skowronek już niefrasobliwy

Uniósł się, wdzięcznie dzwoniąc, i słowiczek tkliwy,

Skryty w gąszczu, miłosne swe rozpoczął pienia.

Wstawaj, chodź witać trawkę strojną w rośne dziwy,

Twe piękne róże, dumne wśród pąków brzmienia,

I nadobne goździki, którym ze strumienia

Przyniosłaś na odwieczerz wody dobrotliwej.

Mario, przed spoczynkiem przysięgałaś wczora,

Że niż mię, rychlej ciebie zobaczy Aurora

Czujną — lecz cię zaranny sen, dziewom uroczy,

W niemocy słodkiej trzyma z zawartymi oczy.

Niechże je ucałuję i twą pierś różaną,

Po stokroć — aby wstawać nauczyć cię rano.

Przełożył
Michał Gabriel Karski