Cisza

Słyszysz, kochana, oto wznoszę dłonie —

słyszysz: ten ruch...

Wokół samotnych w każdej świata stronie

rzeczy zamieniają się w słuch.

Oto, kochana, przymykam powieki,

słyszysz ich szelest — ku tobie znak,

słyszysz, podnosząc je ruchem tak lekkim...

...Ale czemu ciebie tu brak.

Odbicie najmniejszego poruszenia

w jedwabnej ciszy staje się widome;

ślad niezniszczalny odciska wzruszenie

w zasłonie oddalenia nieruchomej.

Na mym oddechu unoszą się w krąg

gwiazdy na niebie.

Ku wargom moim płyną wonie łąk,

i poznaję przeguby rąk

dalekich aniołów.

Tylko tej, o której myślę: Ciebie

nie widzę.

Przełożyła
Janina Brzostowska