Początek miłości

O, uśmiech, pierwszy uśmiech, ten nasz uśmiech.

Jakżeśmy czuli wspólnie; wdychać zapach lip,

wsłuchać się w ciszę parku — nagle wzajem

patrzeć na siebie, dziwić się — po uśmiech.

W owym uśmiechu było przypomnienie

zająca, który właśnie w tamtej stronie

igrał na łące; to było dzieciństwo

uśmiechu. Już poważniejszy się zdawał

ruch łabędzia, przydany mu, którego później

ujrzeliśmy, gdy dzielił staw na dwie połowy

cichego zmierzchu. — I skłony wierzchołków

wobec czystego, ubiegającego przyszłość

nocnego nieba, powściągnęły uśmiech

ukrócając go przed zachwyconą

przyszłością w twarzy.

Przełożył
Mieczysław Jastrun