Do Amaramty aby rozpuściła włosy

Ach, Amaranto, skarbie złoty,

Rozpuść błyszczące włosów sploty!

Niech wokół głowy twej uroczej

Krążą jak dłonie me i oczy.

Niech je lot wichrzy tak swobodny

Jak wiatr, porywacz ich pogodny,

Co z krain Wschodu aż tu goni,

By igrać w gnieździe słodkich woni.

Każdy lok niech się jawny stanie,

Rozkoszne tworząc poplątanie

Jako nić złota, która wikła

Swój wątek, lśniąca i niezwykła.

Niech blask twych włosów, miły oku,

Nie skrywa się we wstążek mroku:

Lecz jednym potrząśnieniem głowy

Jak Słońce rozsiej w krąg dzień nowy.

O tak, tak właśnie! Popatrz: dnieje!

W gaju twych włosów są aleje,

Gdzie piersi, co miłośnie dyszą,

Rzeźwić będziemy zwiewną ciszą.

Nadzy, ochłodę będziem mieli,

W mlecznej nurzając się kąpieli:

A gdy zabraknie w studniach mleka,

Łzę spiję, co z lic twoich ścieka,

Łzę, którą samo szczęście roni,

Gdy zdoła smutków ujść pogoni;

Lub którą opłakują smutki

Czas szczęścia, pełny, a tak krótki.

Przełożył z angielskiego
Stanisław Barańczak