Fiołki

Fijołki, u nas w lesie nie pachną tak mocno,

Jak te, co zakwitają na parmeńskich targach,

I zakochanych słowa pod niebem północnym

Nie drżą tak niecierpliwie, jak na cierpkich wargach

Łaskawego Południa, gdzie wszystko jest prostsze,

Gdzie oczy — wyznaniami, usta ciałem płoną,

Gdzie wszystkie, prócz zieleni, barwy są najsłodsze.

U nas właśnie inaczej. U nas jest zielono.

W chłodnej zieleni lasu błądzimy oboje,

Patrz, pierwsze fiołki kwitną w zamrożonej rosie,

Jeszcze lśnią w moich rękach a już gasną w twoich,

Gdy ci je na dzień dobry daję z drżeniem w głosie.

Dziękujesz, ale w głosie nie słyszę podzięki,

Uśmiechasz się, a smutkiem przyjaźni powiało,

I fiołki opadają na ścieżkę z twej ręki,

Jak słowa niepotrzebne... Tyle z nich zostało.

Ale głos wczesnej wiosny dotąd we mnie dźwięczy,

Jakbym dotąd nie wierzył, żem żądał zbyt wiele;

Taka już być musiała ta miłość młodzieńcza,

Gorzka jak zapach fiołków i chłodna jak zieleń.