Wachlarz panny Mallarmé

O marzycielko, ja wpłynę

W błogość bez ujścia, jeżeli

Uchowasz kłamstwem niewinnem

W swej dłoni skrzydło mej bieli.

Po każdym trzepocie fala

Chłodu dochodzi cię świeża,

Gdy ruch więziony oddala

Horyzont, w który uderza.

Oszołomienie! To dreszczem

Powiew jak całus cię muśnie,

Niebacznie rzucony w przestrzeń,

Nie wzbierze, a już nie uśnie.

Czy raj ten czujesz uroczy,

Dziki jak śmiech, gdy z kącika

Twych ust w ukryciu się toczy

I nie skłóciwszy ich znika.

Berło różowych wybrzeży

Nad złotym mrokiem, to lekki,

Zwinięty już lot, co leży

Przy błysku twej bransoletki.

Przełożył Adam Ważyk