Piękna żebraczka

Rzekłbyś: "To cud", kolorowo,

Z tysiąca wdzięków utkany,

Przeczący brudnym jej słowom,

Przeczący nędznym łachmanom,

Rzekłbyś, że los jej się śmieje,

Choć tak się zdaje ponury,

Perełki ząbków jaśnieją

W ustach, szkatułce z purpury.

Jej oczy — szafiry śród rosy,

Gdy płonie złoto jej włosów,

Jakże bogata w tej chwili!

Więc gdzież owa nędza, złe życie,

Gdy złotem sypie obficie,

Jak tylko główkę pochyli...

Przełożyła
Jadwiga Dackiewicz