Odrętwienie

Dwa zwiędłe drągi twego przedramienia

pod głowę jeden na oczy daj drugi

dwa złote drągi jak ciszy dwie smugi

albo jak krechy powstrzymane cienia

albo jak sągi odarte z korzenia

gdy z ich pozornie oniemiałej fugi

zieleń podźwigną płytkie liścia pługi

i ponad sągiem jak brew są zdziwienia

daj mi na oczy i daj mi pod głowę

obydwie cisze sobą potrącane

żeby się własnym dźwiękiem wyciszyły

i niech w przeciwną potoczą się stronę

pamięć — jak echo wołaniem — wezbrana

i las zawiły.