My dwoje

Tak długo dawaliśmy się zwodzić, my dwoje.

Teraz przemienieni, bystro umykamy, jak umyka Przyroda.

My jesteśmy Przyrodą, długo nieobecni, teraz powracamy,

Stajemy się roślinami, łodygą, listowiem, korzeniami, korą,

Tkwimy w ziemi, jesteśmy skałą i skałą,

Jesteśmy dębem i dębem, rośniemy obok siebie,

Pasiemy się we dwoje pośród stad gotowych do biegu,

Jesteśmy dwie ryby pływające w morzu razem,

Jesteśmy, czym jest kwiat akacji, nasz zapach w alejach rano i wieczorem,

Jesteśmy też ziarnisty brud zwierząt, jarzyn, minerałów,

Jesteśmy dwa drapieżne jastrzębie, szybujemy wysoko i patrzymy w dół,

Jesteśmy dwa jaśniejące słońca, to my na orbitach i między gwiazdami jak

[dwie komety,

W pogoni szczerząc kły, czworonożni

w lasach, skaczemy na zwierzynę,

Jesteśmy dwa obłoki rankiem i po południu nad głową,

Jesteśmy łączące się morza, dwie z tych wesołych fal, które kładą się jedna

[na drugiej i wzajemnie zwilżają siebie,

Jesteśmy śnieg, deszcz, chłód, mrok, jesteśmy każdy wytwór i

[oddziaływanie ziemi,

Krążyliśmy i krążyliśmy, aż znów powracamy do domu,

Została nam tylko wolność i tylko nasza radość.

Przełożył
Czesław Miłosz