Wiele widziałem ranków

(Sonet 33)

Wiele widziałem ranków, gdy prześwietne słońce

Rzucało szczytom górskim łaskawe spojrzenie,

Gdy ciepłym pocałunkiem kładło się na łące,

Gdy alchemią niebiańską złociło strumienie —

I zaraz pozwalało, by chmurnych pasm krata

Przekreślała monarszą twarz: w ich szpetnym cieniu

Ukryty przed oczami bezpańskiego świata,

Król umykał na zachód, chyłkiem, w pohańbieniu.

Tak też i moje słońce — raz jeden, jedyny —

Olśniło mnie blaskami swej porannej chwały;

Niestety: było moim na przeciąg godziny

I wnet je odgrodziły chmur warowne wały.

Lecz do słońca dni moich nie żywi urazy

Serce — skoro i słońce w niebie miewa skazy.

Przełożył
Stanisław Barańczak