Bądź pozdrowion

Witaj mi! Bądź pozdrowion!... Choć nie widzą oczy,

duch cię czuje — ty z tęczy i słońca zjawisko!

Ty skrzydła masz i kręgiem ruch skrzydeł się toczy,

aż stanąłeś nade mną i przy mnie tuż... blisko...

Witaj mi! Bądź pozdrowion! Ku ustom się tłoczy

huragan słów radosnych... a głowę tak nisko

pochylam w pokorności, że ciężar warkoczy

opadł przed stopy twoje we złote kolisko.

Witaj mi! Bądź pozdrowion! ty z dawna czekany

wędrowcze, zapóźniony u gwiezdnych przełęczy,

jeszcze ramionom obcy, a już miłowany!

Nienarodzone słowo, które rzekniesz, dźwięczy

mi w strunach serca miłosne peany...

Witaj mi! Bądź pozdrowion... Duch przed tobą klęczy.

Kraków, 1911