Śmierć ciała niczym

Śmierć ciała niczym — takiej śmierci chwila

Wabi myśl moją, sercu się przymila;

Lecz śmierć jest inna, co przepuszcza ciału,

A duszę tylko zabija pomału.

Ta śmierć się zowie — smutkiem nieskończonym -

Ta śmierć się zowie — szczęściem utraconym!

Taką umieram! — Tym ostatnim jękiem,

Jak strun zarwanych konającym dźwiękiem,

Wołam do ciebie — wyproś mi u Boga,

By za mą duszą wkrótce poszło ciało —

Wyproś u Boga, by nic nie zostało

Ze mnie na ziemi — oprócz ciebie — droga!

Neapol, 2 lipca 1841