Do astronoma

(fragmenty)

Bogdajś zdrów szperał szklanymi oczy

Po złotym niebianów domie,

Kędy się który gwiazd orszak toczy,

Ciekawy astronomie!

Wszystkieś wyprawił myśli do góry:

Tam dowcipnego cel smaku;

Dziwisz się cudom obcej natury,

A swojej nie znasz, prostaku!

Nie zajrzęć nieba, kiedy je sobie

I na tym znajdują świecie:

W twojej, Korynno wdzięczna, ozdobie,

W twoim dziedziczę portrecie.

Ni tak dzień miły, kiedy uśmiechem

Rozednisz wesołe lice;

Ni tak noc piękna, kiedy snem cichem

Żywe przy gasisz źrenice.

Z brwi twoich miłość cudniejsze pisze

Tęcze nad łuki promienne;

Z ust się szkarłaci, ustami dysze

Fosfor, nim światło da dzienne.

Widzieć i mleczną, acz ledwo mogę,

Rąbkiem kradzioną łakomem,

Na dwu nadobnych wzgóreczkach drogę —

Ach, chcę być astronomem!

Znoście mi wszystkie, mędrcy, lunety,

Bym w dalsze wszedł tajemnice,

Lecz w nich śmiertelnym wzrokom, niestety,

Bogowie dali granicę.

Za tą dwoistą metą Alcyda

Fortunne wyspy oblewa

Wdzięków ocean: prostak się wstyda,

Śmielszy tam z pociech omdlewa.