Miłość Stefanii

Jak osesek

Twoja miłość zabija moją,

kochasz mnie

zbyt gwałtownie.

Po co mam się trudzić,

ty za nas oboje płaczesz po nocach

z zazdrości i tęsknoty.

Twoja miłość pięknieje,

jesteś krzakiem mistycznym w raju Dantego,

fontanną ekstatycznego płomienia,

co wystrzela z każdym dniem dzielniej

nade mnie.

W cierpieniu

rozrastasz się. A ja zanikam

jak narząd ciała,

którego się nie używa.

Zapomniałam już, co znaczy cierpieć,

będę miała niedługo

duchowe życie oseska.