Czary

Chodzę dokoła twego domu,

leniwa, chytra pajęczyca,

plączę twe ślady pokryjomu,

twój ogród myślą swą nasycam.

Chodzę dokoła ciebie we śnie,

kiedy bezbronnym leżysz, martwy,

i wokoło szyi, oczu, piersi,

okręcam tęskny sznur uparty.

Nie jestem zła, o nie, nie jestem,

Nie jestem także dobra jednak...

Po prostu tęsknię za szelestem

twych kroków i za blaskiem srebra,

który powleka czerń twych oczu...

A ty mnie szukasz, a ty czekasz,

i jak ćma tłuczesz się po nocy,

pod szybą moją — choć z daleka.

Ty nie wiesz, nie wiesz rozgorzały,

co żar twój wznieca, co podsyca...

gestem leciutkim i niedbałym

rozsnuwa sieć swą pajęczyca.