Hymn do miłości

Sycąc oczy pięknem widoków

Wędrujemy wśród łąk beztrosko.

Kapłaństwem naszym radość wokół,

Natura nam świątynią boską.

Niech nikogo dziś ból nie mroczy,

Ani troska w oczach nie gości,

Dzisiaj każdy wolny, ochoczy,

Niech się cieszy darem miłości.

Bracia, siostry! Pogardźcie z dumą

Bojaźliwych sług uciechami!

Pieśń nad pieśni zanućcie szumną,

Z dłońmi dłoń splećcie razem z nami!

Wejdźcie na wzgórze winorośli

Wejrzyjcie na dolinę całą,

Tam rozpięte skrzydła miłości,

Samo piękno tam, i wspaniałość!

Miłość różom młodym rozsiewa

Ranną rosę z nieba błękitów,

Uczy wiatr pieściwie powiewać

W woni maja, w pełni rozkwitu.

W krąg Oriona miłość po wieki

Wiernych Ziem kieruje obiegi,

Jej skinieniu posłuszne rzeki

Toczą fale swe w morza brzegi.

Ona skroś dzikich gór opary

Łagodne rozściela doliny,

Ona ochładza słońca żary

W oceanu głębinach sinych.

Oto Ziemię w małżeństwo bierze

Samo Niebo w rozkoszy świętej,

Ocieniona w obłoków sferze

Drży pierś Matki szczęściem przejętej.

Miłość wzlata nad oceany,

Ponad piasków pustynnych dale,

Na zwycięskich znakach krwią z rany

Broczy ku swej ojczyzny chwale.

Miłość skały lite druzgoce,

Ona wyczarowuje raje,

Niewinność powraca z jej mocy

I kwitną boskiej wiosny maje.

Miłości siłą swe łańcuchy

Zrywamy, depcąc pęta wszelkie,

A upojone nasze duchy

Do gwiazd się wznoszą, wolne, wielkie!

Wśród pocałunków, przysiąg, objęć,

Niepomna czasu bezwładności,

Wciąż dusza zbliża się ku Tobie,

O rozkoszy Nieskończoności.

Przełożyła
Wanda Markowska