Ciała i dusze

Często ludzie się łudzą, że splótłszy swe ciała

Niby liter gałęzie w pięknym monogramie,

Serca też w jednię łączą, której nic nie złamie:

Że się dusza jak krew z krwią jedna z drugą zlała.

Ale darmo! Bo chociaż przy ramieniu ramię,

Dusza każda we własnym królestwie została:

I choć zmysłów szał czasem i serca okłamie,

Tych ludzi dzieli wiecznie nieskończoność cała.

Dzielą ich jakieś nieba niewspólne i piekła,

Egoizmów kajdany i marzeń poloty,

I morza ideałów, i uczuć ogniska.

Choć nerwami niekiedy wstrząśnie żądza wściekła,

Choć serce szlachetniejsze pragnie łez tęsknoty,

Obcy sobie, nieszczęśni, z daleka czy z bliska.