Ubogie łoże miała

ubogie łoże miała

nasza miłość wojenna

snopek słomy

zgrzebną płachtę

trochę księżyca

chrapanie obcych ludzi

zmordowanych

jak pociągowe konie

nasze ręce rozłączyły się

przed dwudziestu laty

więc skąd to światło

na białych tarninach

na białku

przymkniętego oka

czarny pociąg

towarowy grzmiał

na widnokręgu

drobne fale

na kałużach wody

zmarszczki wiatru

twoje suche ciepłe

dłonie kruche kostki

otwierałaś wargi

spojrzałem za siebie

od strony lasu

zbliżali się

w rozpiętych płaszczach

żołnierze