W pełnym słońcu

Stanęłam w pełnym słońcu — w powodzi promieni,

Rozgrzanych do białości, zanurzona prawie

Po pas — w pachnącej, świeżej, żywiołowej trawie,

Zrywając snopy kwiatów, błyszczących w zieleni.

Nie wzięłam kapelusza na me złote włosy,

Bo nie lękam się światła — niech mi pali lice —

Nie mrużąc rzęs, podniosłam me jasne źrenice

Prosto w twarz słońca, w ogniem ziejące niebiosy.

Ciężką wiąż polnych kwiatów rzuciłam na ramię,

Wieńcem modrych bławatków ozdobiłam czoło —

I, skrzyżowawszy ręce, spojrzałam wokoło,

Dumna, spokojna, ufna, że nic mnie nie złamie.

Tam pójdę — w wielkie, jasne, nieskończone pole —

Tam, jak w zwierciadle, w chłodnym, krysztalnym strumieniu,

Przejrzę się — z snopem polnym kwiatów na ramieniu,

W ciężkim, pachnącym wieńcu bławatków na czole.

Tam — pójdę, przez tę łąkę, przez kwiatowe łany,

Perłowymi zębami śmiejąc się do słońca —

Chłodna, w jego płomieni białych żarze lśniąca,

Nie płacząc, że kwiat więdnie, przeze mnie zdeptany.

Sama pójdę — w to cudne, w to południe złote —

Ciebie nawet nie będę wołała za sobą...

Ty zostań — sama pójdę, pójdę z mą żałobą

I ust uśmiechem zatrę mych oczu tęsknotę.